[01] Foolery

Był ciepły, czerwcowy wieczór, a jak zwykle w takie samotne niedziele zastanawiałam się nad swoim zasranym życiem. Popijając jakieś tanie piwo, które w smaku przypominało dawno niepraną skarpetę, użalałam się nad sobą, wspominając czasy ,kiedy byłam jeszcze dość spokojnym i opanowanym dzieckiem.

Ludzie najczęściej mieli mnie za niewychowaną i pyskatą gówniarę, dobrą towarzyszkę imprez i dziewczynę, z którą można się nieźle zabawić, a ja nadal wszystkie te opinie zawdzięczam swojemu ojcu, a raczej jego brakowi.

Oczywiście nie mam za złe rodzicom ,że się rozwiedli, wręcz przeciwnie, uważam ,że to najlepsza decyzja w ich życiu. Miałam dopiero 7 lat ,kiedy w domu zaczęło się prawdziwe piekło i może nie pamiętam wiele, bo oprócz spadających talerzy, ciągłych kłótni i płaczu, tylko moment ,kiedy pewnego dnia wróciłam ze szkoły i w mieszkaniu zastałam tylko zapłakaną matkę. Wyjechał z Seattle nie żegnając się z własną córką, a teraz żyje sobie gdzieś tam z inną kobietą. W piękniejszym domu. Gdzieś w Nowym Jorku. Na drugim końcu Ameryki.

Wy zapewne zastanawiacie się jak to jest nie widzieć ojca przez 10 lat. Otóż śmieszy mnie moja sytuacja.

Z jednej strony to zabawne, bo nie wiesz jak wygląda twój członek rodziny. Kiedy mam doła ,siadam sobie gdzieś na ławce w parku i godzinami wyobrażam jego sylwetkę. Sądzę ,że jest grubasem, który przez ostatnią dekadę żywi się tylko fast- foodami z McDonald. Zapewne ma brodę ,w której chowają się resztki frytek i zmielonego mięsa, a hobby jego nowej żony to spieranie tłustych plam z jego przepoconych T-shirtów.

W sumie stwierdzam ,że jest dużo plusów takiego życia. Paczki z Nowego Jorku dostaje prawie co miesiąc i najczęściej znajduje w nich jakiś nowy telefon, parę butów, o których niedawno opowiedziałam mu przez telefon i stertę niepotrzebnych mi kompletnie ubrań. Najwyraźniej mój tatuś nie wie jeszcze, że nie jestem materialistką, ale jakoś specjalnie mi to nie przeszkadza, bo wręcz uwielbiam ,kiedy dzwoni do mnie w piątkowe wieczory i pyta ,czy te bordowe spodnie dobrze na mnie leżą.

Nie oszukujmy się, są i słabe strony. Często na przykład miewam takie dni jak dzisiaj i szczerze tego nienawidzę. To wręcz irytujące, kiedy tak siedzisz, patrzysz przed siebie, od czasu do czasu upijesz łyk piwa i myślisz, i myślisz, i myślisz.

Do tego wszystkiego dochodzą te cholerne telefoniczne kłótnie pomiędzy mamą a nim. Nie są razem, a mimo to wciąż się spierają. O co? O mnie. Ojcu przede wszystkim nie pasuje to ,że nauka jest dla mnie na ostatnim miejscu i jestem święcie przekonana ,że uważa mnie za jakiegoś wyrzutka i margines społeczny.

Szczerze to jego opinię mam w czterech literach. Mama zawsze mi powtarza, że mam być sobą ,choćby mieli by mnie za to zabić.

Przemyślenia przerwał mi mój telefon, który zaczął gwałtownie drgać w mojej tylnej kieszeni. Na porysowanym wyświetlaczu pojawiło się zdjęcie mojej rodzicielki i zielona słuchawka, którą szybko kliknęłam.

-April, słońce... Kolacja już prawie gotowa.

-Myhym- mruknęłam, ale słysząc smutne westchnięcie matki dodałam jeszcze krótko „zaraz będę” choć wcale nie miałam ochoty jeść. Nie była zbyt dobrą kucharką.

Powoli zwlokłam się z ławki, zapalając jeszcze przy tym papierosa. Mama nienawidziła kiedy przesiąkałam alkoholem, a przede wszystkim nie tolerowała u mnie tego nawyku, dlatego zazwyczaj starałam się zatuszować woń piwa. Gdybym przyszła do domu pijana prawdopodobnie najpierw odegrałaby rolę troskliwej matki ,a na drugi dzień zabiła.

Z palenia także nie była zadowolona, ale uwierzcie, po trzech latach naprawdę można przywiązać się do nikotyny i nawet choćbym chciała, a nie chcę, nie dałabym rady pozbyć się tej wady.

Kiedy po 5 minutach dotarłam do domu już na klatce schodowej dopadł mnie zapach spalenizny. Nie miałam żadnych wątpliwości ,że ten smród dochodził właśnie z naszego mieszkania. Niezorganizowanie i niezdarność z pewnością odziedziczyłam po mamie.

Skończyło się na tym ,że na kolację zjadłam miskę płatków z mlekiem. Tak jak mówiłam, nie byłam zbytnio głodna, więc to w zupełności mi wystarczyło. Po posiłku i kąpieli ubrałam się w ulubioną piżamę i wgramoliłam się do łóżka z kubkiem gorącej herbaty z myślą, że jutro czeka mnie totalna maskara. Poniedziałek- chyba nie tylko dla mnie najgorszy dzień tygodnia.

***

Mury szkoły jak zwykle przekroczyłam z nieciekawą miną. Na samą myśl o dzisiejszym sprawdzianie z matematyki miałam ochotę stąd zwiać, ale nie mogłam. Musiałam zdać do następnej klasy, a wagary raczej by mi w tym nie pomogły.

Dam radę, powtarzałam sobie w głowie. Dam radę, choć nie szczególnie mi na tym zależy.

Przeszłam przez korytarz, przepychając się przez tłumy uczniów i zirytowana włożyłam rękę do kieszeni spodni ,by odnaleźć w nich klucz do szafki, a gdy już miałam go w ręce poczułam, że ktoś kładzie mi swoją oziębłą rękę na ramieniu.

-Panno Wilson, musimy porozmawiać. Zapraszam do mojego gabinetu.

Zamknęłam szafkę z trzaskiem i z przerażeniem spoglądnęłam na zażenowaną nauczycielkę. Pani Cook – nienawidziła mnie, a ja zresztą odwzajemniałam to uczucie. Czasami miałam wrażenie, że ma mnie za szatana i wcale bym się nie zdziwiła ,gdyby pewnego dnia przyszła na lekcję fizyki z wodą święconą. Nie należała do normalnych kobiet. Codziennie miała na sobie tą samą granatową spódnicę i brązowy żakiet, któremu brakowało dwóch guzików, a rok temu, gdy nadeszło lato ,skróciła włosy tak, że teraz przypomina mi bardziej wychudzonego mężczyznę.

Pech chciał ,że od tej jesieni pełniła w szkole funkcje zastępcy dyrektora i była jego tak zwaną „prawą ręką”.

Stanęłam posłusznie przy starym, drewnianym biurku ,przyglądając się tej opętanej kobiecie, która oczywiście nie pozwoliła mi usiąść. Swoją osobą sprawiałam jej chyba ogromny ból, bo spoglądając na mnie jej usta wykrzywiały się w grymasie.

-Wilson, dziewczyno. Opamiętaj się- warknęła. - Ile razy mam ci powtarzać ,że szkoła to nie rewia mody i krótkie spodenki nie nadają się do tego miejsca?!

-I tylko po to mnie tu Pani przyprowadziła?

Jej powieka drgnęła, po czym uśmiechnęła się blado otwierając teczkę, z której wyciągnęła spis oceń wszystkich uczniów mojego rocznika.

-Ależ skądże- wycedziła przez zaciśnięte zęby. - Przeglądałam po prostu twoje oceny końcowe i z przykrością muszę stwierdzić ,że będę zmuszona pozostawić cię w tej samej klasie.

Popatrzyłam na nią z miną idiotki, nie do końca rozumiejąc jej słowa.

-Jeśli nie zmienisz swoich stopni z geografii i matematyki- ciągnęła dalej- będziesz musiała powtarzać klasę.

***

Usiadłam wygodnie na krześle przed pokojem nauczycielskim ,czekając na rudowłosą matematyczkę ,która zaraz powinna opuścić sale. Choć wiedziałam ,że ona także nie darzy mnie zbytnią sympatią, miałam zamiast prosić ją o nieco wyższą ocenę na koniec roku.

Nie mogłam przecież tak zawieść matki i siedzieć w tej szkole jeszcze rok dłużej. Wierzyła we mnie i choć naprawdę nie miałam ochoty na naukę, musiałam zrobić to dla niej. Czułam się fatalnie.

-Czekasz na coś ,kochaniutka? - zaskoczył mnie delikatny głos nieznanej kobiety – Jeśli tak ,to zapraszam do środka, nauczyciele zaraz powinni się zjawić.

Długowłosa otworzyła przede mną drzwi pokoju nauczycielskiego i wtedy zrozumiałam ,że robi tutaj za sprzątaczkę. Ciągnąc za sobą mop i wiadro opuściła salę, pozostawiają mnie zupełnie samą.

Zaśmiałam się do siebie opadając na jedno z krzeseł stojących w sali i utkwiłam wzrok w ogromnym regale stojącym naprzeciw mnie. Na każdej półce leżał ciemnozielony dziennik. A ja byłam tutaj całkiem sama.

Jednym ruchem zerwałam się z krzesła i podbiegłam do dokumentów, chwytając długopis i jeden z dzienników. Nie miałam czasu na myślenie i uspokojenie myśli, więc trzęsącą się ręką zmieniałam oceny w rubryce matematyki. 

*

Przepraszam za końcówkę.

Bezsensu.